 |
|
 |
|
Zosia
Dołączył: 28 Maj 2008
Posty: 8103
Przeczytał: 2 tematy
Pomógł: 237 razy
Ostrzeżeń: 0/5
|
|
 |
|
 |
|
 Wysłany: Nie 10:57, 26 Lut 2023 Temat postu: |
|
|
Pokora – cnota moralna, która w ogólnym rozumieniu polega na uznaniu własnej ograniczoności, niewywyższaniu się ponad innych i unikaniu chwalenia się swoimi dokonaniami.
Jak mówi znany holenderski psychiatra, Gerard J. M. van den Aardweg: "Pokora jest warunkiem uzyskania dojrzałości duchowej oraz psychicznej"[1].
W ujęciu humanistycznym pokora jest bardziej stanem ducha, postawą życiową wyrażającą nasze przekonanie na temat otaczającego nas świata, jak również ogółu istot go zamieszkujących. Może stanowić punkt odniesienia do naszych działań lub przemyśleń. Ale także w rozumieniu psychologicznym dawać oparcie. Jestem pokorny, a zatem uznaję, że wszyscy ludzie są równi i podlegają tym samym prawom. Pokora w sensie filozoficznym jest uznaniem ludzkich ograniczeń; ciała i umysłu. Ale także nadrzędnej roli człowieka w świecie przyrody, nakładającym na niego prawa i obowiązki.
To jest definicja podawana w Wikipedii. Zgadzam się z nią i dlatego wkleiłam.
Przeciwieństwem pokory jest pycha. Starożytni Grecy nazywali ją hybris. To ona pcha ludzi do zabójstwa, pogardy. Dlatego starożytni wyżej sytuowali hybris - pychę niż samo zabicie drugiego człowieka. To hybris zakłóca rozpoznanie sytuacji i sprawia, że człowiek popełnia błędy, zbrodnie. Dlatego pokora to postepowanie rozumne. Nikomu nie ujęła dobra, nie sprawiała, żeby mógł się czuć niewolnikiem.
Ty występujesz z taką epistołą, która wprawia mnie w zdumienie.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ 
